Κάθε χρόνο τέτοια μέρα νιώθω ιδιαίτερη συγκίνηση. Ειδικά όταν αποχαιρετάω έκτη τάξη… είμαι
κομμάτια… Κάνω βδομάδες να συνέλθω. Κάπως έτσι νιώθω και σήμερα. Κι ας μην αποχαιρετούσα την έκτη
τάξη. Ας αποχαιρετούσα τα αγαπημένα μου τριτάκια!
Πόσο γρήγορα πέρασε η φετινή σχολική χρονιά... Σα χθες μου
φαίνεται που μπήκα στο τμήμα σας. Αν και δεν είχα αλλάξει τάξη ήταν όλα τόσο
διαφορετικά. Η ηλικία σας, οι φατσούλες σας, οι φωνές σας!
Μ έπιασε μια μελαγχολία στην αρχή. Γρήγορα όμως με κάνατε να
την ξεπεράσω. Αν και λίγο γκρινιάρηδες, λίγο παραπάνω φλύαροι από όσο έπρεπε
αλλά μαθητές όλο περιέργεια για οτιδήποτε καινούριο. Κάνατε φιλότιμες
προσπάθειες για να ακολουθήσετε τους ρυθμούς της τρίτης τάξης. Κάποιοι από σας προσπαθούσατε
περισσότερο κάποιοι λιγότερο, όλοι σας όμως με πολλή αγάπη και ευγένεια
απέναντι μου και απέναντι στην ομάδα μας.
Γρήγορα ξεπεράσαμε την σχέση μαθητών δασκάλας και γίνατε
όλοι σας παιδιά μου.
Ανυπομονούσα το πρωί να έρθω στο σχολείο για να δημιουργήσουμε
μαζί. Για να πάρω κι άλλη έμπνευση από
τον αυθορμητισμό σας. Για να ακούσω τις ατάκες σας και να σχεδιάσω μαζί σας τα
επόμενα βήματα.
Δυστυχώς ο κύκλος της συνεργασίας μας δεν ήταν τόσο μεγάλος
όσο θα ήθελα.
Σήμερα το τελευταίο τέταρτο που είμαστε μαζί ξεσπάσαμε όλοι
σε κλάματα. Με ρωτήσατε αν φεύγω με τη θέληση μου, ή κάποιος με αναγκάζει να το
κάνω. Κι αν μπορείτε να κάνετε κάτι για
να με κρατήσετε μαζί σας.
Δεν μπορούσα να απαντήσω από τη συγκίνηση. Θα ήθελα όμως να σας
πω πως μεγαλώνοντας ίσως καταλάβετε πως η ζωή είναι γεμάτη κύκλους. Όπως τους κρίκους
των Ολυμπιακών αγώνων. Πρέπει να κλείνουμε έναν κύκλο και ν ανοίγουμε έναν
άλλον. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως θα ξεχάσουμε ποτέ τον προηγούμενο.
Δε θα σας ξεχάσω ποτέ. Θα είστε πάντα τα παιδιά μου. Και θα
κάνω τα πάντα για να συνεχίσουμε τη συνεργασία μας. Θα τον βρω τον τρόπο. Το
υπόσχομαι!
Θυμάστε πως πάντα κρατώ τις υποσχέσεις μου!
Σας αγαπώ
Μαρία Μελεσσανάκη
